Bugün, 23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı’nın 105. yıldönümü. Ankara’da Türkiye Büyük Millet Meclisi’nin kurulmasından hareketle kutlanan bayram 23 Nisan. Dünyada sadece Türkiye’de kutlanmasıyla övündüğümüz çocuk bayramında çocuklar ne kadar insani değerlerde yaşayabiliyor?
Çocukluk insan hayatının en sorunsuz geçmesi, hayata hiçbir hesap verme zorunluluğunun olmaması gereken dönemi. Oysaki çocuklar bugün küresel kapitalizmin neoliberal uygulamalarıyla en dezavantajlı, en sömürüye açık kategoride bulunuyor. Daha geçen hafta geri dönüşüm fabrikasında çalışan 14 yaşındaki bir çocuk işçi hayatını kaybetti. Bu ve benzer örnekleri her zaman görebiliyoruz.
Yoksulluğun, yoksunluğun pençesinde, ana baba sevgisizliğinde büyüyen, ezilen, ötelenen, suça itilen tüm çocuklar böyle bir hayata epeyce geriden başlıyor. Hayat böyle başlayacaksa hiç başlamasın daha iyi. Okula aç giden, cebinde harçlığı, elinde doğru düzgün beslenme çantası olmayan çocuklar yarına hangi umutla bakacak? Böyle çocukların olduğu bir ülkede/dünyada hangi güvenli nesiller yetişecek? Ekonomik, insani gelişmişlikte kayda değer başarı sağlanacak?
Türkiye’de bugün doğurganlık hızı binde1.51’e düşmüş. Bu şartlar altında daha da inecek. Anlamsız romantizmi bırakıp dünya gerçekliğine bakmalı. Neden üst sınıf çocuk yapmaz da alt sınıf bu konuda çok cesurdur? Ağaya maraba olmak için mi? “Ben bakmazsam devlet bakar”, neoliberal devlet bugün kendine bakmaktan aciz.
Bugün ihtiyaçlar hiyerarşisi Maslow’un piramidini aşmış Mısır piramitlerine doğru gidiyor. Her güne risk faktörüyle başladığımız bir dünyada çocukların güzel günler görmesi hayalden öteye gitmeyecek. Çocuklar ülkenin toplumsal endeksi. Onlar gülüyorsa mutlu, yüzleri asıksa mutsuz olacağız. Ulusal egemenliğin temel yapıtaşı çocukları önemsemeli. Yarının çocuklarını ‘bir aksilik olmazsa’ onlar yetiştirecek.
S/aforizmalarım
Weber değil, geber bürokrasisi.
Birlikte güldüğün kişiyi unutabilirsin ama birlikte ağladığın kişiyi asla.
Halil Cibran
News
